In de zomer van 2022 ging ik naar Finland. Wat een prachtig land, in ieder geval in de zomer. Ik kwam aan op midzomerdag (en nacht), dus ik kon de zon zien die de hele dag niet ondergaat. De hele week dat ik er was, was er geen nacht.
De World Biography Conference (WBC) werd gehouden, dat elke twee jaar tussen de honderd en honderdvijftig professionals uit de vijf continenten samenbrengt. Elke keer wordt het in een ander land gehouden (hou je schermen in de gaten: binnenkort in Spanje) en deze keer was het in Finland. Ik ging drie dagen voor het congres omdat ik was uitgenodigd voor het International Trainers Forum on Biographical Work (ITF), dat daar ook bijeenkwam. De grote jongens.
Karen, mijn mentor, had me uitgenodigd. Sindsdien zijn zij en ik de Spaanse vertegenwoordigers op het ITF. Karen brak een paar dagen voor de reis haar sleutelbeen toen ze met haar kleinzoon aan het spelen was (au!).
Dus stel je voor: ik alleen in een hut midden in het Finse bos, op midzomerdag, met het vooruitzicht om de volgende dag naar de bijeenkomst te gaan van de belangrijkste trainers in biografisch werk van over de hele wereld. Ik, een kleintje; en zonder Karen om me tenminste te helpen/introduceren/vertalen (mijn Engels is nu wat beter, maar het was... laten we zeggen erg schools). Duidelijke verleiding: om diep het bos in te gaan en er een week later uit te komen met een Finse eekhoorn tussen mijn tanden en op het vliegveld terug naar Spanje. Dan zou niemand er iets van weten: het ITF kan me niet missen als ik er nooit ben geweest. Ik zou een vreemde smoes verzinnen tegen Karen, die hopelijk, als haar sleutelbeen zoveel pijn doet als ik denk, iets anders aan haar hoofd heeft.
Toen de absurde gedachten van de Finse nacht-met-de-zon plaatsmaakten voor slaap en vervolgens voor de Finse ochtend-met-de-zon-douche, kreeg ik de zenuwen en mijn belabberde Engels en ik gingen kennismaken met het ITF.
Wat een stel mensen. Echte talenten van het Biografisch Werk uit Brazilië, Argentinië, Duitsland, Zwitserland, Nederland, Japan, Rusland, Groot-Brittannië... Zo'n 15 fenomenen die je aankijken en drie minuten naar je luisteren en je met twee vragen en een opmerking op het sleutelpunt plaatsen van waaruit die essentiële twijfel die je al maanden voortsleept, helder wordt als een Finse ochtend op Sint-Jansdag. Bovendien zorgde hun warme en vriendelijke ontvangst ervoor dat ik me vanaf de eerste minuut thuis en onder collega's voelde. In het Engels.
Ik heb zoveel geleerd in die drie dagen dat ik nog steeds terugkijk op de aantekeningen die ik heb gemaakt en er nog steeds uit put.
En waarom vertel ik je dit allemaal? Omdat er een belangrijke les in zit:
Soms doet de angst voor een moeilijke situatie, voor een uitdaging, voor iets dat ons zou kunnen overwinnen, voor wat ik een drempel noem, ons aan onszelf twijfelen en vertroebelt het ons zicht. Als onze ogen niet vertroebeld waren, zouden we ondubbelzinnig weten dat onze plaats daar is, maar angst doet ons denken dat het allemaal een vergissing was. Dit gebeurt vaak als we een stap vooruit zetten in onze persoonlijke en/of professionele ontwikkeling, als we een trede hoger komen. Een algemeen advies: leer van de besten, zoek de besten op en omring jezelf met hen. Overwin de angst voor het imposter syndroom.
Ik had gelukkig geen keus. Ik zag mezelf niet met een eekhoorn tussen mijn tanden in het Finse bos.
Je moet werken aan je drempelvrees. Zolang die niet is overwonnen, zien we de realiteit niet: zoals de tijd heeft laten zien, was mijn plaats daar.
Groeten,
Alfonso